Αβικουλάρια

Η Αβικουλάρια είναι ένα γένος της οικογένειας των θεραφοσίδων περιέχοντας διάφορα είδη (54 γνωστά) αραχνών. Το γένος είναι ιθαγενές στην τροπική Νότια Αμερική.
Ένα από τα πιο ξεχωριστά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ειδών Αβικουλάρια είναι η περίεργη μέθοδος υπεράσπισής τους: Όταν απειλούνται, η πρώτη επιλογή τους είναι να πηδήσουν ή να τρέξουν μακριά όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Περιστασιακά όμως εκτοξεύουν ένα έκκριμα κατά της απειλής. Οι ενήλικες είναι ικανές να πετύχουν καλή ακρίβεια και ένα βεληνεκές 0,5-1 m.
Υπάρχει επίσης μια πεποίθηση ότι μπορεί να είναι η αιτία πίσω από τις φήμες των «ιπτάμενων αραχνών» στα τροπικά δάση που είναι εγγενή, δεδομένου ότι είναι αρκετά ικανά στο άλμα. Τα πόδια τους, εντούτοις, τις αποτρέπουν από το να κερδίσουν πολύ ύψος στην παραγωγή ενός άλματος.

Η αβικουλάρια (γένος και είδος) είναι είδος ενδημικό στη Νότια Αμερική, από την Κόστα Ρίκα ως τη Βραζιλία και στα νησιά της Νότιας Καραββαϊκής.
Η αβικουλάρια (γένος και είδος) είναι μεταξύ των αραχνών που κρατούνται συνηθέστερα ως κατοικίδια ζώα.
Η αβικουλάρια (γένος και είδος) είναι η πιο μεγάλη από τις γνωστές αράχνες. Υπάρχουν πολλά είδη, τόσο όμοια μεταξύ τους, που δεν μπορούν να διακριθούν παρά μόνο από τους ειδικούς.
Εδαφόβια και νυχτόβια, η αβικουλάρια παραμένει γενικά κατά τη διάρκεια της μέρας κρυμμένη ανάμεσα στη βλάστηση που φύεται κάτω από τα δέντρα του δάσους, ή σ' ένα μικρό καταφύγιο που αποτελεί το σπίτι της. Μόλις πέσει η νύχτα βγαίνει για κυνήγι. Η τροφή της αποτελείται από μικρά θηλαστικά, από σκορπιούς, αράχνες, σαύρες, με δυο λόγια όλες οι υπάρξεις πάνω στις οποίες μπορεί να κυριαρχήσει είναι δυνατόν να περιληφθούν στο διαιτολόγιο της. Όταν μπορεί αυτή η αράχνη επιτίθεται στα μικρά πουλιά μέσα στις φωλιές, για να ρουφήξει το αίμα τους. Αρπάζει τη λεία της ανάμεσα στις στοματικές δαγκάνες της και της ρουφάει το υγρό της για ν' αφήσει ένα μικρό ημιαφυδατωμένο πτώμα στο τέλος του γεύματος της. Αν και διαθέτει δηλητηριώδεις αδένες, η αβικουλάρια δεν είναι τόσο επικίνδυνη για τον άνθρωπο όσο λένε, και οι διηγήσεις εξερευνητών που δεινοπάθησαν εξ αιτίας αυτής της αράχνης πρέπει να θεωρηθούν υπερβολές. Πολλοί υπάλληλοι ζωολογικών κήπων τσιμπήθηκαν από αβικουλάρια, αλλά οι δηλητηριάσεις παρέμειναν περιορισμένες τοπικά και χωρίς σοβαρές συνέπειες. Το δηλητήριό της έχει μια πολύπλοκη χημική σύνθεση και εκτελεί χρέη πεπτικού υγρού. Η αράχνη το διοχετεύει στο θύμα της για να προπαρασκευαστεί η χώνευση. Πραγματικά, υπό την επήρεια αυτού του υγρού, το εσωτερικό του σώματος της λείας υγροποιείται προοδευτικά, επιτρέποντας στην αράχνη να το ρουφάει. Στη φύση η αβικουλάρια έχει λίγους εχθρούς, εκτός από ένα ιδιαίτερο είδος κυνηγητικής σφήκας, που κατορθώνει και την παραλύσει με κεντρίσματα.
Η ενήλικη αβικουλάρια (γένος και είδος) έχει σκουρόχρωμο σώμα και ροζ πόδια. Ορισμένα νεαρά δείγματα ωστόσο, έχουν, αντίστροφα, ροζ σώμα και δκουρόχρωμα πόδια. Αντιστρέφουν το χρωματισμό τους καθώς πλησιάζουν την ενηλικίωσή τους. Αυτοί οι τύποι αβικουλάριας (γένος και είδος) είναι πολύ υπάκουοι, αν και νευρικοί και πηδικτούληδες και κρατούνται συχνά ως κατοικίδια ζώα. Αν και όλες οι ταρανττούλες είναι επιρρεπείς σε κανιβαλισμούς, οι ανήλικες ροζ είναι πιο ανεκτικές και γι’ αυτό μπορούν να αποθηκευθούν πολλά άτομα στο ίδιο κλουβί, αν είναι αρκετά μεγάλο. Όντας δενδρόφιλες απαιτούν έναν σχετικά ψηλό βιότοπο με άφυθονη τη δυνατότητα αναρρίχησης Απαιτούν ακόμη πολλή υγρασία, μαζί με άφθονο εξαερισμό για να αποτρέπουν τις ανήλικες από το να αναπτυχθούν σε ενήλικες, που δεν είναι βολικά κατοικίδια.

Ωοτόκο. Γεννάει 500-1000 αυγά. Επώαση: 20-30 ημέρες. Ανάπτυξη με διαδοχικές αλλαγές δέρματος.
Μέγεθος με έκταση των ποδιών: 15-20 cm.
Διάρκεια ζωής: 17 χρόνια.


el.wikipedia.org